|
Ante Divinum officium |
Incipit
secreto
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris: et ne nos indúcas in tentatiónem: sed líbera nos a malo. Amen.
Ave María, grátia plena; Dóminus tecum: benedícta tu in muliéribus, et benedíctus fructus ventris tui Jesus. Sancta María, Mater Dei, ora pro nobis peccatóribus, nunc et in hora mortis nostræ. Amen.
Credo in Deum, Patrem omnipoténtem, Creatórem cæli et terræ. Et in Jesum Christum, Fílium ejus únicum, Dóminum nostrum: qui concéptus est de Spíritu Sancto, natus ex María Vírgine,
passus sub Póntio Piláto, crucifíxus, mórtuus, et sepúltus: descéndit ad ínferos; tértia die resurréxit a mórtuis; ascéndit ad cælos; sedet ad déxteram Dei Patris omnipoténtis: inde ventúrus est judicáre vivos et mórtuos. Credo in Spíritum Sanctum, sanctam Ecclésiam cathólicam,
Sanctórum communiónem, remissiónem peccatórum, carnis resurrectiónem, vitam ætérnam. Amen.
Deinde, clara voce, dicitur Versus:
℣. Dómine, lábia +︎ mea apéries.
℟. Et os meum annuntiábit laudem tuam.
℣. Deus ✠ in adjutórium meum inténde.
℟. Dómine, ad adjuvándum me festína.
Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Allelúja.
|
Początek
bezgłośnie
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom: i nie wódź nas na pokuszenie: ale nas zbaw ode złego. Amen.
Zdrowaś Maryjo, łaskiś pełna; Pan z Tobą: błogosławionaś ty między niewiastami, i błogosławiony owoc żywota twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.
Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego: który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł, i pogrzebion: zstąpił do piekieł: trzeciego dnia zmartwychwstał; wstąpił na niebiosa; siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego: stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.
Następnie słyszalnym głosem odmawia się werset:
℣. Panie, +︎ otwórz wargi moje.
℟. A usta moje będą głosić Twoją chwałę.
℣. Boże, ✠ wejrzyj ku wspomożeniu memu.
℟. Panie, pośpiesz ku ratunkowi memu.
Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen.
Alleluja.
|
Invitatorium {Antiphona ex Commune aut Festo}
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
Veníte, exsultémus Dómino, jubilémus Deo, salutári nostro: præoccupémus fáciem ejus in confessióne, et in psalmis jubilémus ei.
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
Quóniam Deus magnus Dóminus, et Rex magnus super omnes deos, quóniam non repéllet Dóminus plebem suam: quia in manu ejus sunt omnes fines terræ, et altitúdines móntium ipse cónspicit.
Ant. Veníte, adorémus, allelúja.
Quóniam ipsíus est mare, et ipse fecit illud, et áridam fundavérunt manus ejus (genuflectitur) veníte, adorémus, et procidámus ante Deum: plorémus coram Dómino, qui fecit nos, quia ipse est Dóminus, Deus noster; nos autem pópulus ejus, et oves páscuæ ejus.
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
Hódie, si vocem ejus audiéritis, nolíte obduráre corda vestra, sicut in exacerbatióne secúndum diem tentatiónis in desérto: ubi tentavérunt me patres vestri, probavérunt et vidérunt ópera mea.
Ant. Veníte, adorémus, allelúja.
Quadragínta annis próximus fui generatióni huic, et dixi; Semper hi errant corde, ipsi vero non cognovérunt vias meas: quibus jurávi in ira mea; Si introíbunt in réquiem meam.
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Veníte, adorémus, allelúja.
Ant. Allelúja, Spíritus Dómini replévit orbem terrárum: * Veníte, adorémus, allelúja.
|
Wezwanie {Antyfona z części wspólnych lub własne}
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Pójdźcie, radujmy się Panu, śpiewajmy Bogu, zbawicielowi naszemu: uprzedźmy oblicze jego z wyznawaniem, a psalmami śpiewajmy mu.
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Albowiem Bóg wielki Pan, i król wielki nade wszymi bogi, bo nie odrzuci Pan swego ludu, bo w ręce jego są wszystkie kraje ziemie, i gór wysokości, na które baczy.
Ant. Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Bo jego jest morze, a on je uczynił, a suchą utworzyły ręce jego (przyklęknąć) pójdźcie, pokłońmy się, i upadajmy przed Bogiem: płaczmy przed Panem, który nas stworzył, albowiem on jest Panem, Bogiem naszym; a my ludem pastwiska jego, i owcami ręki jego.
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Dziś, jeźli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcież serc waszych, jako w draźnieniu wedle dnia kuszenia na puszczy: kędy mię kusili ojcowie wasi, doświadczali mię i ujrzeli uczynki moje.
Ant. Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Czterdzieści lat gniewałem się na ten naród, i rzekłem; Zawsze ci błądzą sercem, a ci nie poznali dróg moich, jakom przysiągł w gniewie moim; Jeźli wnidą do pokoju mego.
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
℣. Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen.
Ant. Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
Ant. Alleluja, Duch Pański napełnił krąg ziemi, * Pójdźmy uwielbiać, alleluja.
|
Hymnus {ex Commune aut Festo}
Jam Christus astra ascénderat,
Revérsus unde vénerat,
Patris fruéndum múnere,
Sanctum datúrus Spíritum.
Solémnis urgébat dies,
Quo mýstico septémplici
Orbis volútus sépties,
Signat beáta témpora.
Cum lucis hora tértia
Repénte mundus íntonat,
Apóstolis orántibus
Deum veníre núntiat.
De Patris ergo lúmine
Decórus ignis almus est,
Qui fida Christi péctora
Calóre Verbi cómpleat.
Impléta gaudent víscera,
Affláta Sancto Spíritu,
Vocésque divérsas sonant,
Fantur Dei magnália.
Notíque cunctis Géntibus,
Græcis, Latínis, Bárbaris,
Simúlque demirántibus,
Linguis loquúntur ómnium.
Judǽa tunc incrédula,
Vesána torvo spíritu,
Madére musto sóbrios
Christi fidéles íncrepat.
Sed éditis miráculis
Occúrrit, et docet Petrus,
Falsum profári pérfidos,
Joéle teste cómprobans.
Deo Patri sit glória,
Et Fílio, qui a mórtuis
Surréxit, ac Paráclito,
In sæculórum sǽcula.
Amen.
|
Hymn {z części wspólnych lub własne}
Już Chrystus wstąpił ponad gwiazdy,
Wracając skąd był przyszedł,
By dać Ducha, którego z daru Ojca
Mieliśmy otrzymać.
Uroczysty nadchodził dzień,
Którego świat, w mistycznej liczbie
Siedmiu dni siedmiokrotnie obrócony,
Zapowiada błogosławione czasy.
Kiedy o trzeciej godzinie dnia
Świat nagle grzmi,
Apostołom modlącym zwiastuje
Przyjście Boga.
Z światłości zatem Ojca jest
Ten jasny dobroczynny ogień,
Który wierne Chrystusowe serca
Napełnić ma żarem Słowa.
Napełnione weselą się serca,
Natchnione Duchem Świętym,
I głosy różnorakie wydają,
Opowiadają dziwy Boże.
Słyszani przez wszystkie ludy,
Greków, Łacinników, Barbarzyńców,
I równocześnie dziwiących się,
Że mówią językami wszystkich.
Judea wówczas niewieżąca,
Szalona duchem zawziętym,
Urąga trzeźwym wyznawcom Chrystusa,
Że napełnieni są moszczem.
Lecz po spełnieniu cudów
Przeciwstawia się i uczy Piotr,
Wykazując na świadectwie Joela,
Że fałsz mówią niewierni.
Bogu Ojcu niech będzie chwała
I Synowi, który powstał z martwych,
I Pocieszycielowi
Po nie skończone wieki.
Amen.
|
Psalmi cum lectionibus {Antiphonæ et Psalmi ex Proprio de Tempore}
Nocturn I.
Ant. Factus est.
Psalmus 47 [1]
47:2 Magnus Dóminus, et laudábilis nimis * in civitáte Dei nostri, in monte sancto ejus.
47:3 Fundátur exsultatióne univérsæ terræ mons Sion, * látera Aquilónis, cívitas Regis magni.
47:4 Deus in dómibus ejus cognoscétur: * cum suscípiet eam.
47:5 Quóniam ecce reges terræ congregáti sunt: * convenérunt in unum.
47:6 Ipsi vidéntes sic admiráti sunt, conturbáti sunt, commóti sunt: * tremor apprehéndit eos.
47:7 Ibi dolóres ut parturiéntis: * in spíritu veheménti cónteres naves Tharsis.
47:9 Sicut audívimus, sic vídimus in civitáte Dómini virtútum, in civitáte Dei nostri: * Deus fundávit eam in ætérnum.
47:10 Suscépimus, Deus, misericórdiam tuam, * in médio templi tui.
47:11 Secúndum nomen tuum, Deus, sic et laus tua in fines terræ: * justítia plena est déxtera tua.
47:12 Lætétur mons Sion, et exsúltent fíliæ Judæ: * propter judícia tua, Dómine.
47:13 Circúmdate Sion, et complectímini eam: * narráte in túrribus ejus.
47:14 Pónite corda vestra in virtúte ejus: * et distribúite domos ejus, ut enarrétis in progénie áltera.
47:15 Quóniam hic est Deus, Deus noster in ætérnum et in sǽculum sǽculi: * ipse reget nos in sǽcula.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Factus est repénte de cælo sonus adveniéntis spíritus veheméntis, allelúja, allelúja.
|
Psalmy z lekcjami {Antyfony i psalmy z Temporału}
Nokturn I.
Ant. Stał się.
Psalm 47 [1]
47:2 Wielki Pan, i chwalebny bardzo * w mieście Boga naszego, na górze świętéj jego.
47:3 Funduje się z radością wszystkiéj ziemie góra Syon, * strony północne, miasto króla wielkiego.
47:4 Bóg w domiech jego będzie poznany: * kiedy je obroni.
47:5 Albowiem oto królowie ziemscy zgromadzili się: * zeszli się wespół.
47:6 Ci ujrzawszy, tak dziwili się, zatrwożyli się, wzruszyli się: * drżenie je popadło.
47:7 Tam boleści jako rodzącéj: * wiatrem gwałtownym pokruszysz okręty Tarsys.
47:9 Jakośmy słyszeli, takeśmy widzieli w mieście Pana zastępów, w mieście Boga naszego: * Bóg je ugruntował na wieki.
47:10 Przyjęliśmy, Boże, miłosierdzie twoje, * wpośród kościoła twego.
47:11 Jako imię twoje. Boże, tak i chwała twoja na końce ziemie: * sprawiedliwości pełna jest prawica twoja.
47:12 Niech się weseli góra Syon: a niech się rozradują córki Judzkie: * dla sądów twoich, Panie.
47:13 Obstąpcie Syon, a obejmijcie je: * opowiadajcie na wieżach jego.
47:14 Włóżcie serca wasze w moc jego: * a rozłóżcie domy jego, abyście opowiadali w drugiem pokoleniu:
47:15 Żeć ten jest Bóg, Bóg nasz na wieki, i na wieki wieków: * on nas będzie rządził na wieki.
℣. Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen.
Ant. Stał się z prędka z nieba szum, jakoby przypadającego wiatru gwałtownego, alleluja, alleluja.
|
Ant. Confírma hoc, Deus.
Psalmus 67 [2]
67:2 Exsúrgat Deus, et dissipéntur inimíci ejus, * et fúgiant qui odérunt eum, a fácie ejus.
67:3 Sicut déficit fumus, defíciant: * sicut fluit cera a fácie ignis, sic péreant peccatóres a fácie Dei.
67:4 Et justi epuléntur, et exsúltent in conspéctu Dei: * et delecténtur in lætítia.
67:5 Cantáte Deo, psalmum dícite nómini ejus: * iter fácite ei, qui ascéndit super occásum: (fit reverentia) Dóminus nomen illi.
67:5 Exsultáte in conspéctu ejus: * turbabúntur a fácie ejus, patris orphanórum et júdicis viduárum.
67:6 Deus in loco sancto suo: * Deus, qui inhabitáre facit uníus moris in domo:
67:7 Qui edúcit vinctos in fortitúdine, * simíliter eos qui exásperant, qui hábitant in sepúlcris.
67:8 Deus, cum egrederéris in conspéctu pópuli tui, * cum pertransíres in desérto:
67:9 Terra mota est, étenim cæli distillavérunt a fácie Dei Sínai, * a fácie Dei Israël.
67:10 Plúviam voluntáriam segregábis, Deus, hereditáti tuæ: * et infirmáta est, tu vero perfecísti eam.
67:11 Animália tua habitábunt in ea: * parásti in dulcédine tua páuperi, Deus.
67:12 Dóminus dabit verbum evangelizántibus, * virtúte multa.
67:13 Rex virtútum dilécti dilécti: * et speciéi domus divídere spólia.
67:14 Si dormiátis inter médios cleros, pennæ colúmbæ deargentátæ, * et posterióra dorsi ejus in pallóre auri.
67:15 Dum discérnit cæléstis reges super eam, nive dealbabúntur in Selmon: * mons Dei, mons pinguis.
67:16 Mons coagulátus, mons pinguis: * ut quid suspicámini montes coagulátos?
67:17 Mons, in quo beneplácitum est Deo habitáre in eo: * étenim Dóminus habitábit in finem.
67:18 Currus Dei decem míllibus múltiplex, míllia lætántium: * Dóminus in eis in Sina in sancto.
67:19 Ascendísti in altum, cepísti captivitátem: * accepísti dona in homínibus.
67:19 Étenim non credéntes, * inhabitáre Dóminum Deum.
67:20 Benedíctus Dóminus die quotídie: * prósperum iter fáciet nobis Deus salutárium nostrórum.
67:21 Deus noster, Deus salvos faciéndi: * et Dómini Dómini éxitus mortis.
67:22 Verúmtamen Deus confrínget cápita inimicórum suórum: * vérticem capílli perambulántium in delíctis suis.
67:23 Dixit Dóminus: Ex Basan convértam, * convértam in profúndum maris:
67:24 Ut intingátur pes tuus in sánguine: * lingua canum tuórum ex inimícis, ab ipso.
67:25 Vidérunt ingréssus tuos, Deus: * ingréssus Dei mei: regis mei qui est in sancto.
67:26 Prævenérunt príncipes conjúncti psalléntibus: * in médio juvenculárum tympanistriárum.
67:27 In ecclésiis benedícite Deo Dómino, * de fóntibus Israël.
67:28 Ibi Bénjamin adolescéntulus: * in mentis excéssu.
67:28 Príncipes Juda, duces eórum: * príncipes Zábulon, príncipes Néphtali.
67:29 Manda, Deus, virtúti tuæ: * confírma hoc, Deus, quod operátus es in nobis.
67:30 A templo tuo in Jerúsalem, * tibi ófferent reges múnera.
67:31 Íncrepa feras arúndinis, congregátio taurórum in vaccis populórum: * ut exclúdant eos, qui probáti sunt argénto.
67:32 Díssipa gentes, quæ bella volunt: vénient legáti ex Ægýpto: * Æthiópia prævéniet manus ejus Deo.
67:33 Regna terræ, cantáte Deo: * psállite Dómino.
67:34 Psállite Deo, qui ascéndit super cælum cæli, * ad Oriéntem.
67:35 Ecce dabit voci suæ vocem virtútis, date glóriam Deo super Israël, * magnificéntia ejus, et virtus ejus in núbibus.
67:36 Mirábilis Deus in sanctis suis, Deus Israël ipse dabit virtútem, et fortitúdinem plebi suæ, * benedíctus Deus.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Confírma hoc, Deus, quod operátus es in nobis: a templo sancto tuo, quod est in Jerúsalem, allelúja, allelúja.
|
Ant. Umocnij to, Boże.
Psalm 67 [2]
67:2 Niech powstanie Bóg, a niech się rozproszą nieprzyjaciele jego, * a niech uciekają, którzy go nienawidzą, od oblicza jego.
67:3 Jako ustaje dym, niechaj ustaną: * jako się wosk rozpływa od ognia, tak niechaj zginą grzesznicy od oblicza Bożego.
67:4 A sprawiedliwi niechaj używają, i weselą się przed oczyma Bożemi: * i niechaj rozkoszują w radości.
67:5 Śpiewajcie Bogu, Psalm śpiewajcie imieniowi jego: * czyńcie drogę temu, który wstąpił na zachód: (ukłonić się) Pan imię jego.
67:5 Radujcie się przed obliczem jego: * zatrwożą się od oblicza jego, ojca sierót, i sędziego wdów.
67:6 Boga na miejscu swem świętem: * Bóg, który czyni, że mieszkają jednych obyczajów w domu:
67:7 Który wywodzi więźnie w mocy, * także i te, co obrażają, którzy mieszkają w grobiech.
67:8 Boże, gdyś wychodził przed ludem twym, * gdyś chodził po puszczy:
67:9 Ziemia się trzęsła, niebiosa téż kropiły od oblicza Boga Synai, * od oblicza Boga Izrael.
67:10 Deszcz dobrowolny oddzielisz, Boże, dziedzictwu twojemu: * i zemdlało, a tyś je posilił.
67:11 Zwierzęta twoje będą mieszkały w niem: * nagotowałeś z słodkości twéj ubogiemu, Boże.
67:12 Pan da słowo przepowiadającym Ewangelią, * mocą wielką.
67:13 Król zastępów umiłowanego, umiłowanego: * i piękności domu rozdzielać korzyści.
67:14 Choćbyście spali w pośrodku losów, pióra gołębice pośrebrzone: * a tył grzbietu jego żółci się jako złoto.
67:15 Gdy Niebieski rozsądza króle w nim, będą wybieleni jako śnieg na Selmon: * góra Boża, góra tłusta.
67:16 Góra obfita, góra tłusta: * co się przypatrujecie górom zsiadłym?
67:17 Góra, na któréj się Bogu podoba mieszkać: * albowiem Pan będzie mieszkał na wieki.
67:18 Wóz Boży dziesiącią tysięcy rozmaity, tysiące weselących się: * Pan między nimi na Synai, w świątnicy.
67:19 Wstąpiłeś na wysokość, poimałeś poimane: * nabrałeś darów w ludziach.
67:19 Téż i niewierzące, * aby Pan Bóg mieszkał.
67:20 Błogosławiony Pan na każdy dzień: * szczęśliwą uczyni drogę nam Bóg zbawienia naszego.
67:21 Bóg nasz Bogiem zbawiającym: * i Pańskie, Pańskie wyjście z śmierci.
67:22 Wszakże Bóg potłucze głowy nieprzyjaciół swoich: * wierzch włosu, którzy chodzą w występkach swoich.
67:23 Rzekł Pan: Nawrócę z Bazan, * nawrócę w głębokość morską:
67:24 Aby się omoczyła noga twoja we krwi: * i język psów twoich z nieprzyjaciół w téjże.
67:25 Widzieli postępowania twoje, Boże: * postępowania Boga mego: króla mojego, który jest w świątnicy.
67:26 Uprzedzili książęta złączeni z śpiewającymi: * w pośrodku młodziuchnych bębenniczek.
67:27 W kościele błogosławcie Bogu Panu, * z źródeł Izraelskich.
67:28 Tam Benjamin młodziuchny: * w zachwyceniu myśli.
67:28 Książęta Juda, wodzowie ich: * książęta Zabulon i książęta Nephthali.
67:29 Przykaż, Boże, mocy twojéj: * umocnij to, Boże, coś w nas sprawił.
67:30 Od kościoła twego w Jeruzalem, * tobie królowie ofiarują dary.
67:31 Pogrom zwierzę trzcinne, zgromadzenie byków między krowami narodów: * aby wypchnęli te, którzy są doświadczeni jako śrebro.
67:32 Rozprósz narody, które wojen chcą: przyjdą posłowie z Egiptu: * Murzyńska ziemia uprzedzi z rękami swemi do Boga.
67:33 Królestwa ziemskie, śpiewajcie Bogu: * grajcie Panu.
67:34 Grajcie Bogu, który wstąpił na niebo nad nieby, * na wschód słońca.
67:35 Oto da głosowi swemu głos mocy, dajcie chwałę Bogu nad Izraelem, * wielmożność jego, a moc jego w obłokach.
67:36 Dziwny Bóg w świętych swoich, Bóg Izraelski, ten da moc i siłę ludowi swemu, * błogosławiony Bóg.
℣. Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen.
Ant. Umocnij to, Boże, coś w nas sprawił, od kościoła świętego twego, które jest w Jeruzalem, alleluja, alleluja.
|
Ant. Emítte Spíritum tuum.
Psalmus 103 [3]
103:1 Bénedic, ánima mea, Dómino: * Dómine, Deus meus, magnificátus es veheménter.
103:1 Confessiónem, et decórem induísti: * amíctus lúmine sicut vestiménto:
103:2 Exténdens cælum sicut pellem: * qui tegis aquis superióra ejus.
103:3 Qui ponis nubem ascénsum tuum: * qui ámbulas super pennas ventórum.
103:4 Qui facis ángelos tuos, spíritus: * et minístros tuos ignem uréntem.
103:5 Qui fundásti terram super stabilitátem suam: * non inclinábitur in sǽculum sǽculi.
103:6 Abýssus, sicut vestiméntum, amíctus ejus: * super montes stabunt aquæ.
103:7 Ab increpatióne tua fúgient: * a voce tonítrui tui formidábunt.
103:8 Ascéndunt montes: et descéndunt campi * in locum, quem fundásti eis.
103:9 Términum posuísti, quem non transgrediéntur: * neque converténtur operíre terram.
103:10 Qui emíttis fontes in convállibus: * inter médium móntium pertransíbunt aquæ.
103:11 Potábunt omnes béstiæ agri: * exspectábunt ónagri in siti sua.
103:12 Super ea vólucres cæli habitábunt: * de médio petrárum dabunt voces.
103:13 Rigans montes de superióribus suis: * de fructu óperum tuórum satiábitur terra:
103:14 Prodúcens fænum juméntis, * et herbam servitúti hóminum:
103:14 Ut edúcas panem de terra: * et vinum lætíficet cor hóminis:
103:15 Ut exhílaret fáciem in óleo: * et panis cor hóminis confírmet.
103:16 Saturabúntur ligna campi, et cedri Líbani, quas plantávit: * illic pásseres nidificábunt.
103:17 Heródii domus dux est eórum: * montes excélsi cervis: petra refúgium herináciis.
103:19 Fecit lunam in témpora: * sol cognóvit occásum suum.
103:20 Posuísti ténebras, et facta est nox: * in ipsa pertransíbunt omnes béstiæ silvæ.
103:21 Cátuli leónum rugiéntes, ut rápiant, * et quǽrant a Deo escam sibi.
103:22 Ortus est sol, et congregáti sunt: * et in cubílibus suis collocabúntur.
103:23 Exíbit homo ad opus suum: * et ad operatiónem suam usque ad vésperum.
103:24 Quam magnificáta sunt ópera tua, Dómine! * ómnia in sapiéntia fecísti: impléta est terra possessióne tua.
103:25 Hoc mare magnum, et spatiósum mánibus: * illic reptília, quorum non est númerus.
103:26 Animália pusílla cum magnis: * illic naves pertransíbunt.
103:27 Draco iste, quem formásti ad illudéndum ei: * ómnia a te exspéctant ut des illis escam in témpore.
103:28 Dante te illis, cólligent: * aperiénte te manum tuam, ómnia implebúntur bonitáte.
103:29 Averténte autem te fáciem, turbabúntur: * áuferes spíritum eórum, et defícient, et in púlverem suum reverténtur.
103:30 Emíttes spíritum tuum, et creabúntur: * et renovábis fáciem terræ.
103:31 Sit glória Dómini in sǽculum: * lætábitur Dóminus in opéribus suis:
103:32 Qui réspicit terram, et facit eam trémere: * qui tangit montes, et fúmigant.
103:33 Cantábo Dómino in vita mea: * psallam Deo meo, quámdiu sum.
103:34 Jucúndum sit ei elóquium meum: * ego vero delectábor in Dómino.
103:35 Defíciant peccatóres a terra, et iníqui ita ut non sint: * bénedic, ánima mea, Dómino.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Sicut erat in princípio, et nunc, et semper, * et in sǽcula sæculórum. Amen.
Ant. Emítte Spíritum tuum, et creabúntur: et renovábis fáciem terræ, allelúja, allelúja.
|
Ant. Wypuścisz ducha twego.
Psalm 103 [3]
103:1 Błogosław, duszo moja, Panu: * Panie, Boże mój, bardzoś się wielmożnym okazał.
103:1 Oblokłeś się w wyznanie i ozdobę: * odziany światłością jako szatą.
103:2 Który rozciągasz niebo jako skórę: * który okrywasz wodami wierzch jego.
103:3 Który kładziesz obłoki wstępem twoim: * który chodzisz na skrzydłach wiatrowych.
103:4 Który czynisz Anioły twoje duchy: * i sługi twoje ogień palący.
103:5 Któryś ugruntował ziemię na jéj stałości: * nie nachyli się na wieki wieków.
103:6 Głębokości jako szata odzienie jéj: * nad górami staną wody.
103:7 Na fukanie twoje ucieka: * ulękną się głosu gromu twego.
103:8 Podnoszą się góry: i zniżają pola * na miejsce, któreś im założył.
103:9 Zamierzyłeś kres, którego nie przestąpią: * ani się wrócą okryć ziemię.
103:10 Który wypuszczasz źródła po dolinach: * pośrodkiem między górami popłyną wody.
103:11 Będą pić wszystkie zwierzęta polne: * osłowie dzicy czekać będą w pragnieniu swojem.
103:12 Nad nimi mieszkać będą ptaszkowie powietrzni: * z pośrodka skał wydadzą głosy.
103:13 Który pokrapiasz góry z wysokości swoich: * z owocu spraw twoich nasyci się ziemia.
103:14 Który czynisz, że siano rośnie bydłu: * a zioła na posługę człowieczą:
103:14 Abyś wywiódł chleb z ziemie: * aby wino uweseliło serce człowiecze:
103:15 Aby uweselił oblicze oliwą: * a chleb serce człowiecze potwierdził.
103:16 Nasycają się drzewa polne i cedry Libanu, których nasadził: * tam się wróble gnieździć będą.
103:17 Herodyona gniazdo jest wodzem ich: * góry wysokie jeleniom: opoki ucieczka jeżom.
103:19 Uczynił księżyc dla czasów: * słońce poznało zachód swój.
103:20 Przywiodłeś ciemność, i stała się noc: * w nię przechodzić będą wszystkie zwierzęta leśne.
103:21 Szczenięta lwie ryczące, aby porwały, * i szukały od Boga pokarmu sobie.
103:22 Wzeszło słońce, i zgromadzili się: * i w jamach swoich położą się.
103:23 Wynidzie człowiek na robotę swoję: * i na sprawy swoje aż do wieczora.
103:24 Jako wielmożne są, Panie, uczynki twoje! * wszystkoś w mądrości uczynił: napełniona jest ziemia osiadłością twoją.
103:25 To morze wielkie, i szerokie odnogami: * tam płazy, których niemasz liczby.
103:26 Zwierzęta małe z wielkiemi: * tam okręty pływać będą.
103:27 Smok ten, któregoś stworzył ku naigraniu jemu: * wszystkie na cię czekają, abyś im dał pokarm czasu swego.
103:28 Gdy im ty dasz, będą zbierać: * gdy otworzysz rękę twoję, wszystkie się dobrem napełnią.
103:29 Ale gdy ty odwrócisz oblicze, zatrwożą się: * odejmiesz ducha ich, i ustaną, i w proch się swój obrócą.
103:30 Wypuścisz ducha twego, a będą stworzone: * i odnowisz oblicze ziemie.
103:31 Niechajże chwała Pańska będzie na wieki: * będzie się Pan weselił w uczynkach swoich.
103:32 Który patrzy na ziemię, i czyni, że drży: * który tyka gór, i kurzą się.
103:33 Będę śpiewał Panu za żywota mego: * będę grał Bogu memu, póki mię stawa.
103:34 Niech mu będzie wdzięczna wymowa moja: * a ja się rozkocham w Panu.
103:35 Niechaj ustaną grzesznicy z ziemie, a złośnicy tak, że ich nie będzie: * błogosław, duszo moja! Panu.
℣. Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
℟. Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen.
Ant. Wypuścisz ducha twego, a będą stworzone: i odnowisz oblicze ziemie, alleluja, alleluja.
|
℣. Repléti sunt omnes Spíritu Sancto, allelúja.
℟. Et cœpérunt loqui, allelúja.
|
℣. Napełnieni byli wszyscy Duchem Świętym, alleluja.
℟. I poczęli mówić, alleluja.
|
Pater noster, qui es in cælis, sanctificétur nomen tuum: advéniat regnum tuum: fiat volúntas tua, sicut in cælo et in terra. Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie: et dimítte nobis débita nostra, sicut et nos dimíttimus debitóribus nostris:
℣. Et ne nos indúcas in tentatiónem:
℟. Sed líbera nos a malo.
Absolutio. A vínculis peccatórum nostrórum absólvat nos omnípotens et miséricors Dóminus. Amen.
|
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje: przyjdź królestwo Twoje: bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj: i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom:
℣. I nie wódź nas na pokuszenie:
℟. Ale nas zbaw ode złego.
Absolucja. Z kajdan grzechów naszych niech nas uwolni wszechmogący i miłosierny Pan. Amen.
|
℣. Jube, domne, benedícere.
Benedictio. Evangélica léctio sit nobis salus et protéctio. Amen.
Lectio 1
Léctio sancti Evangélii secúndum Joánnem
Joannes 6:44-52
In illo témpore: Dixit Jesus turbis Judæórum: Nemo potest veníre ad me, nisi Pater, qui misit me, tráxerit eum. Et réliqua.
Homilía sancti Augustíni Epíscopi
Tract. 26 in Joann., post init.
Noli cogitáre te invítum trahi: tráhitur ánimus et amóre. Nec timére debémus, ne ab homínibus, qui verba perpéndunt, et a rebus máxime divínis intellegéndis longe remóti sunt, in hoc Scripturárum sanctárum evangélico verbo fórsitan reprehendámur, et dicátur nobis: Quómodo voluntáte credo, si trahor? Ego dico: Parum est voluntáte: étiam voluptáte tráheris. Quid est, trahi voluptáte? Delectáre in Dómino: et dabit tibi petitiónes cordis tui. Est quædam volúptas cordis, cui panis dulcis est ille cæléstis. Porro si poétæ dícere lícuit: Trahit sua quemque volúptas: non necéssitas, sed volúptas; non obligátio, sed delectátio: quanto fórtius nos dícere debémus, trahi hóminem ad Christum, qui delectátur veritáte, delectátur beatitúdine, delectátur justítia, delectátur sempitérna vita, quod totum Christus est? An vero habent córporis sensus voluptátes suas, et ánimus deséritur a voluptátibus suis? Si ánimus non habet voluptátes suas, unde dícitur: Fílii autem hóminum sub tégmine alárum tuárum sperábunt: inebriabúntur ab ubertáte domus tuæ, et torrénte voluptátis tuæ potábis eos. Quóniam apud te est fons vitæ: et in lúmine tuo vidébimus lumen.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.
℟. Disciplínam et sapiéntiam dócuit eos Dóminus, allelúja: firmávit in illis grátiam Spíritus sui,
* Et intelléctu implévit corda eórum, allelúja.
℣. Repentíno namque sónitu Spíritus Sanctus super eos venit.
℟. Et intelléctu implévit corda eórum, allelúja.
|
℣. Pobłogosław, ojcze.
Błogosławieństwo. Czytanie Ewangelii niech będzie nam zbawieniem i obroną. Amen.
Lekcja 1
Czytanie Ewangelii świętej według Jana
J 6:44-52
Onego czasu: Mówił Jezus rzeszom żydowskim: „Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec, który Mię posłał”. I tak dalej.
Homilia świętego Augustyna, Biskupa
Traktat 26. na Ewangelię wg św. Jana, w 1. połowie
Nie myśl, że wbrew swej woli jesteś „ciągnięty”, bo duch jest przyciągany, i to miłością. Nie powinniśmy się też obawiać, iż ludzie, którzy nad tymi słowami się zastanawiają i od pojmowania rzeczy szczególnie Boskich bardzo są dalecy, za te ewangeliczne słowa w Pismach świętych może nas skarcą i powiedzą nam: „ Czyż wierzę ze swej woli, skoro mnie pociąga?” A ja mówię: „Mało, iż cię wola pociąga, ale i pożądanie cię ciągnie”. Co oznacza, że pożądanie cię ciągnie? Znajdź swą rozkosz w Panu, a On spełni pragnienia twego serca. Jest jakieś pożądanie serca, dla którego jest słodki chleb niebiański. Wreszcie, skoro poeta mógł powiedzieć: „Każdego pociąga to, co przyjemność mu sprawia”, a więc nie konieczność, ale pożądanie; nie obowiązek, ale przyjemność; to czyż o wiele bardziej nie powinniśmy mówić, iż do Chrystusa pociąga człowieka, który rozkoszuje się prawdą, rozkoszuje się szczęściem, rozkoszuje się sprawiedliwością, rozkoszuje się życiem wiecznym, a tym wszystkim jest Chrystus? Czy więc zmysły ciała mają swe przyjemności, a duch jest pozbawiony tego, co mu sprawia przyjemność? Jeśli duch nie ma tego, co mu jest miłe, to dlaczego powiedziano: Synowie ludzcy chronią się w cieniu Twych skrzydeł. Sycą się obfitością Twojego domu, poisz ich strumieniem Twej rozkoszy. Albowiem w Tobie jest źródło życia i w Twojej światłości oglądamy światło.
℣. Ty zaś, Panie, zmiłuj się nad nami.
℟. Bogu niech będą dzięki.
℟. Pan ich nauczył wiedzy i mądrości, alleluja. Umocnił w nich łaskę swego Ducha
* I roztropnością napełnił ich serca, alleluja.
℣. Albowiem Duch Święty zstąpił na nich w nagłym szumie.
℟. I roztropnością napełnił ich serca, alleluja.
|
℣. Jube, domne, benedícere.
Benedictio. Divínum auxílium máneat semper nobíscum. Amen.
Lectio 2
Da amántem, et sentit quod dico: da desiderántem, da esuriéntem, da in ista solitúdine peregrinántem, atque sitiéntem, et fontem ætérnæ pátriæ suspirántem: da talem, et scit quid dicam. Si autem frígido loquor, nescit, quid loquor. Tales erant isti, qui ínvicem murmurábant. Pater, inquit, quem tráxerit, venit ad me. Quid est autem, Pater quem tráxerit, cum ipse Christus trahat? Quare vóluit dícere, Pater quem tráxerit? Si trahéndi sumus, ab illo trahámur, cui dicit quædam, quæ díligit: Post odórem unguentórum tuórum currémus. Sed quid intéllegi vóluit, advertámus fratres, et, quantum póssumus, capiámus. Trahit Pater ad Fílium eos, qui proptérea credunt in Fílium, quia eum cógitant Patrem habére Deum. Deus enim Pater æquálem sibi génuit Fílium; et qui cógitat, atque in fide sua sentit et rúminat, æquálem esse Patri eum, in quem credit, ipsum trahit Pater ad Fílium.
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.
℟. Ite in univérsum orbem, et prædicáte Evangélium, allelúja:
* Qui credíderit et baptizátus fúerit, salvus erit, allelúja, allelúja, allelúja.
℣. In nómine meo dæmónia ejícient, linguis loquéntur novis, serpéntes tollent.
℟. Qui credíderit et baptizátus fúerit, salvus erit, allelúja, allelúja, allelúja.
℣. Glória Patri, et Fílio, * et Spirítui Sancto.
℟. Qui credíderit et baptizátus fúerit, salvus erit, allelúja, allelúja, allelúja.
|
℣. Pobłogosław, ojcze.
Błogosławieństwo. Pomoc Boża niech będzie z nami zawsze. Amen.
Lekcja 2
Daj mi kochającego, a pojmie, co mówię. Daj mi pragnącego, daj zgłodniałego, daj pielgrzymującego na tym pustkowiu i spragnionego, i wzdychającego za źródłem wiecznej ojczyzny, a wie, co mówię. Jeśli zaś zwracam się do zimnego, to nie wie, co mówię. Takimi byli ci, którzy szemrali między sobą, słysząc: Kogo pociągnie Ojciec, ten przychodzi do Mnie. Co to znaczy: Kogo pociągnie Ojciec, skoro sam Chrystus pociąga? Dlaczego powiedział: Kogo pociągnie Ojciec? Jeśli mamy być pociągani, to niech Ten pociąga, do którego kochająca powiedziała: Pobiegniemy za wonnością olejków twoich. Zwróćmy, bracia, na to uwagę, co Pan chciał powiedzieć, abyśmy przez to zrozumieli; pojmijmy to, o ile zdołamy. Tych Ojciec pociąga do Syna, którzy wierzą w Syna, bo wierzą, iż Jego Ojciec jest Bogiem. Bóg Ojciec bowiem zrodził równego sobie Syna. Kto tak myśli i w swej wierze jest przekonany, i rozważa, iż równy jest Ojcu Ten, w którego wierzy, tego Ojciec pociąga do Syna.
℣. Ty zaś, Panie, zmiłuj się nad nami.
℟. Bogu niech będą dzięki.
℟. Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię, alleluja.
* Kto uwierzy i ochrzci się, zbawiony będzie, alleluja, alleluja, alleluja.
℣. W imię moje będą czarty wyrzucać, nowymi językami mówić będą, węże brać będą.
℟. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawiony będzie, alleluja, alleluja, alleluja.
℣. Chwała Ojcu i Synowi, * i Duchowi Świętemu.
℟. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawiony będzie, alleluja, alleluja, alleluja.
|
℣. Jube, domne, benedícere.
Benedictio. Ad societátem cívium supernórum perdúcat nos Rex Angelórum. Amen.
Lectio 3
Aríus crédidit creatúram, non eum traxit Pater; quia non consíderat Patrem, qui Fílium non credit æquálem. Quid dicis, o Ari? quid dicis, hærétice? quid loquéris? Quid est Christus? Non, inquit, Deus verus, sed quem fecit Deus verus. Non te traxit Pater; non enim intellexísti Patrem, cujus Fílium negas. Aliud cógitas, non est ipse Fílius: nec a Patre tráheris, nec ad Fílium tráheris. Aliud est enim Fílius, áliud quod tu dicis. Photínus dicit: Homo solum est Christus, non est et Deus. Qui sic credit, non Pater eum traxit. Quem traxit Pater? Illum qui dicit: Tu es Christus Fílius Dei vivi. Ramum víridem osténdis ovi, et trahis illam. Nuces púero demonstrántur, et tráhitur: et quod currit, tráhitur, amándo tráhitur, sine læsióne córporis tráhitur, cordis vínculo tráhitur. Si ergo ista, quæ inter delícias et voluptátes terrénas revelántur amántibus, trahunt, quóniam verum est, Trahit sua quemque volúptas; non trahit revelátus Christus a Patre? Quid enim fórtius desíderat ánima, quam veritátem?
℣. Tu autem, Dómine, miserére nobis.
℟. Deo grátias.
Te Deum
Te Deum laudámus: * te Dóminum confitémur.
Te ætérnum Patrem * omnis terra venerátur.
Tibi omnes Ángeli, * tibi Cæli, et univérsæ Potestátes:
Tibi Chérubim et Séraphim * incessábili voce proclámant:
Fit reverentia Sanctus, Sanctus, Sanctus * Dóminus Deus Sábaoth.
Pleni sunt cæli et terra * majestátis glóriæ tuæ.
Te gloriósus * Apostolórum chorus,
Te Prophetárum * laudábilis númerus,
Te Mártyrum candidátus * laudat exércitus.
Te per orbem terrárum * sancta confitétur Ecclésia,
Patrem * imménsæ majestátis;
Venerándum tuum verum * et únicum Fílium;
Sanctum quoque * Paráclitum Spíritum.
Tu Rex glóriæ, * Christe.
Tu Patris * sempitérnus es Fílius.
Fit reverentia Tu, ad liberándum susceptúrus hóminem: * non horruísti Vírginis úterum.
Tu, devícto mortis acúleo, * aperuísti credéntibus regna cælórum.
Tu ad déxteram Dei sedes, * in glória Patris.
Judex créderis * esse ventúrus.
Sequens versus dicitur flexis genibus
Te ergo quǽsumus, tuis fámulis súbveni, * quos pretióso sánguine redemísti.
Ætérna fac cum Sanctis tuis * in glória numerári.
Salvum fac pópulum tuum, Dómine, * et bénedic hereditáti tuæ.
Et rege eos, * et extólle illos usque in ætérnum.
Per síngulos dies * benedícimus te.
Fit reverentia, secundum consuetudinem Et laudámus nomen tuum in sǽculum, * et in sǽculum sǽculi.
Dignáre, Dómine, die isto * sine peccáto nos custodíre.
Miserére nostri, Dómine, * miserére nostri.
Fiat misericórdia tua, Dómine, super nos, * quemádmodum sperávimus in te.
In te, Dómine, sperávi: * non confúndar in ætérnum.
|
℣. Pobłogosław, ojcze.
Błogosławieństwo. Niech Król Aniołów zaprowadzi swój lud do królestwa na wysokości. Amen.
Lekcja 3
Ariusz uważał Syna Bożego za stworzenie; Ojciec go nie pociągnął, bo nie poznaje Ojca ten, kto nie wierzy, iż Syn jest Mu równy. Co mówisz, Ariuszu? Co mówisz, heretyku? Kim jest Chrystus? Nie jest Bogiem prawdziwym – mówi Ariusz – lecz uczynił Go Bóg prawdziwy. Ojciec cię nie pociągnął, nie pojąłeś bowiem Ojca, którego Syna zaprzeczasz. Myślisz coś innego, mówisz, iż nie jest On Synem; ani cię Ojciec nie pociąga, ani nie pociąga cię Syn. Co innego bowiem jest Syn, a co innego jest to, co ty mówisz. Fotyn powiedział, iż Chrystus jest tylko człowiekiem, nie jest Bogiem. Kto tak wierzy, tego Ojciec nie pociągnął. Kogo Ojciec pociągnął? Piotra, który powiedział: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. Zieloną gałązkę pokazujesz owcy i ją pociągniesz. Orzechy pokazujesz dziecku i jest pociągnięte; gdziekolwiek biegnie jest pociągane, pociągane miłością, pociągane bez cielesnej przemocy, pociągane więzami serca. Jeśli więc te rzeczy wśród uciech i przyjemności ziemskich kochającym są pokazane i pociągają ich – bo prawdą jest, że każdego pociąga to, co przyjemność mu sprawia – to czyż nie miałby pociągać Chrystus, objawiony przez Ojca? Czego bowiem bardziej pożąda dusza, jeśli nie prawdy?
℣. Ty zaś, Panie, zmiłuj się nad nami.
℟. Bogu niech będą dzięki.
Te Deum
Ciebie, Boże, chwalimy: * ciebie, Panie, wysławiamy.
Tobie, Ojcu Przedwiecznemu * wszystka ziemia cześć oddaje.
Tobie wszyscy Aniołowie, * Tobie niebiosa i wszystkie Moce:
Tobie Cherubini i Serafini * nieustannym głoszą pieniem:
Ukłonić się Święty, Święty, Święty * Pan Bóg Zastępów.
Pełne są niebiosa i ziemia * majestatu chwały Twojej.
Ciebie przesławny * chór Apostołów,
Ciebie Proroków * poczet chwalebny,
Ciebie wychwala * Męczenników zastęp świetlany.
Ciebie po wszystkiej ziemi * wysławia Kościół święty,
Ojca * niezmierzonego majestatu;
Godnego uwielbienia prawdziwego * i Jedynego Twojego Syna;
Świętego także * Ducha Pocieszyciela.
Tyś Królem chwały, * o Chryste,
Tyś Ojca * Synem Przedwiecznym.
Ukłonić się Ty, dla zbawienia naszego biorąc człowieczeństwo: * nie wahałeś się wstąpić w łono Dziewicy.
Ty, skruszywszy żądło śmierci, * otworzyłeś wierzącym królestwo niebios.
Ty po prawicy Boga zasiadasz, * w Ojcowskiej chwale.
Ty przyjdziesz jako Sędzia * tak wszyscy wierzymy.
Poniższy werset odmawia się klęcząc
Błagamy Cię przeto, dopomóż swym sługom, * których najdroższą Krwią odkupiłeś.
Policz ich między świętych Twoich * w wiekuistej chwale.
Zachowaj lud swój, o Panie, * i błogosław dziedzictwu swojemu.
I rządź nimi, * i wywyższaj ich aż na wieki.
Po wszystkie dni * błogosławimy Ciebie.
Ukłonić się, jeśli jest taki zwyczaj I wysławiamy imię Twe na wieki, * na wieki bez końca.
Racz, Panie, w dniu dzisiejszym * zachować nas od grzechu.
Zmiłuj się nad nami, Panie, * zmiłuj się nad nami.
Niech miłosierdzie Twoje, Panie, okaże się nad nami, * jako my w Tobie ufność pokładamy.
W Tobie, o Panie, złożyłem nadzieję: * nie będę zawstydzon na wieki.
|
Dicto Hymno « Te Deum » aut nono vel tertio Responsorio ejus loco ponitur, statim inchoantur Laudes, præterquam in Nocte Nativitatis Domini; quia tunc dicitur Oratio, postea celebratur Missa, ut suo loco notatur.
|
Po odmówieniu hymnu Te Deum laudamus lub dziewiątego lub trzeciego responsorium rozpoczyna się bezpośrednio od Laudesy, z wyjątkiem Nocy Bożego Narodzenia: w tym czasie odmawia się Oratio, a następnie odprawia się Mszę Bożonarodzeniową obchodzony tak, jak podano w odpowiednim miejscu.
|
Oratio {ex Proprio de Tempore}
℣. Dómine, exáudi oratiónem meam.
℟. Et clamor meus ad te véniat.
Orémus.
Mentes nostras, quǽsumus, Dómine, Paráclitus, qui a te procédit, illúminet: et indúcat in omnem, sicut tuus promísit Fílius, veritátem:
Qui tecum vivit et regnat in unitáte ejúsdem Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sǽcula sæculórum.
℟. Amen.
|
Modlitwy {z Temporału}
℣. Panie, wysłuchaj modlitwy mojej.
℟. A wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie.
Módlmy się.
Niechaj oświeci umysły nasze, prosimy Cię, Panie, Pocieszyciel, który od Ciebie pochodzi i niech doprowadzi nas do poznania wszelkiej prawdy, wedle obietnic Syna Twego.
Który z Tobą żyje i króluje w jedności tegoż Ducha Świętego Bóg przez wszystkie wieki wieków.
℟. Amen.
|
|
Post Divinum officium |