[Officium]
Sobota Suchych dni Wielkiego Postu

[Officium] (rubrica innovata)
Sobota I tygodnia Wielkiego Postu

[Lectio1]
Czytanie Ewangelii świętej według Mateusza
!Mt 17:1-9
Onego czasu: Wziął Jezus Piotra i Jakuba i Jana, brata jego, i zaprowadził ich na górę wysoką na uboczu. I przemienił się przed nimi. I tak dalej.
_
Homilia św. Leona, Papieża
!Homilia o Przemienieniu Pańskim
Najmilsi! Przeczytany ustęp z Ewangelii, budząc przez zewnętrzny zmysł słuchu naszą wewnętrzną świadomość, wzywa nas do zrozumienia wielkiej tajemnicy. Łatwiej je osiągniemy, rozważywszy z pomocą łaski Bożej to, co bezpośrednio przedtem opowiada Ewangelia. Bo Zbawiciel ludzkości, Jezus Chrystus, zakładając taką wiarę, co grzesznych do sprawiedliwości, a zmarłych do życia powołuje, chciał i drogą nauczania, i zdziałanymi cudami przekonać uczniów swoich o tym, że Chrystusa należy uważać i za Jednorodzonego Syna Bożego, i za Człowieczego Syna zarazem. Jedno bez drugiego na nic by się nie zdało w sprawie zbawienia: zarówno szkodliwym byłoby wierzyć, że Pan Jezus Chrystus jest tylko Bogiem, a nie człowiekiem, jak przyjmować, że człowiekiem jest tylko, a nie Bogiem zarazem. Tymczasem jedno i drugie należy wyznawać, ponieważ jest w Nim i przebóstwione człowieczeństwo, i uczłowieczona boskość.

[Lectio2]
Aby tedy umocnić w swoich uczniach panowanie tej tak koniecznej do zbawienia wiary, zagadnął ich Pan, aby się wypowiedzieli – wobec różnych co do tego opinii ludzkich – za kogo oni sami Go mają i co o Nim sądzą. Wtedy Apostoł Piotr, przezwyciężając na podstawie światła od Ojca Niebieskiego ograniczoność zmysłów i czysto ludzkie patrzenie, oczyma ducha dojrzał w Nim Syna Boga żywego. I wyznał swoją wiarę w majestat Bóstwa właśnie dlatego, że sięgał wzrokiem poza postać z ciała i krwi złożoną. A tą niebosiężną wiarą tak przypadł Panu do serca, że obsypany szczęściem błogosławieństwa, otrzymał moc świętej i niezłomnej opoki, pozwalającej zbudowanemu na niej Kościołowi zwycięsko opierać się bramom piekieł i prawom śmierci i wydawać we wszystkich sprawach wyroki, wtedy tylko wiążące lub rozwiązujące w niebie, gdy Piotr zasiada na stolicy sędziowskiej.

[Lectio3]
To nadprzyrodzone zrozumienie świętego Piotra, co z taką pochwałą się spotkało, trzeba było, najmilsi, uzupełnić objaśnieniem tajemnicy niższej natury Pana. Apostoł wzbił się wiarą do wyznania Bóstwa w Chrystusie. Ale trzeba było go ustrzec od mniemań, jakoby żadną miarą nie dało się pogodzić z Bóstwem – niedostępnym przecież z istoty swej dla cierpień – przyjęcie przezeń na siebie naszej słabej natury, albo też jakoby w Chrystusie natura ludzka była aż tak uwielbioną, że jej ani kaźń nie mogłaby się imać, ani śmierć dotknąć. Dlatego to właśnie – jak czytamy w Ewangelii – począł Pan okazywać uczniom swoim, że potrzeba, aby szedł do Jeruzalem i tam cierpiał wiele od starszych, i uczonych w Piśmie, i przedniejszych kapłanów; i był zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstał. A kiedy święty Piotr, oświecony nadprzyrodzonym światłem i przejęty żarliwym wyznaniem wiary w Syna Bożego, ze szczerym i świętym, jak mniemał, oburzeniem odrzucił samą możliwość zniewag i hańbę okrutnej śmierci, wtedy Chrystus łagodnie go za to skarcił, a jednocześnie zachęcił go do udziału w swoich cierpieniach.

[Ant 2]
Wziął Jezus * uczniów swoich, i wstąpił na górę i przemienił się przed nimi.

[Oratio 2]
Wejrzyj, Panie, łaskawie na lud Twój i odwróć odeń miłościwie Oblicze Twej zapalczywości.
$Per Dominum