[Officium]
S. Brunonis Confessoris

[Rank]
;;Duplex;;3;;vide C5
(sed rubrica 1963 aut rubrica cisterciensis)
;;Simplex;;1.1;;vide C5

[Rule]
vide C5;
9 lectiones

[Oratio]
Sancti Brunónis Confessóris tui, quǽsumus, Dómine, intercessiónibus adjuvémur: ut, qui majestátem tuam gráviter delinquéndo offéndimus, ejus méritis et précibus, nostrórum delictórum véniam consequámur.
$Per Dominum

[Lectio4]
Bruno, Carthusianæ religiónis institutor, Coloniæ Agrippinæ natus est. Ab ipsis incunabulis specimen futuræ sanctitátis præferens, morum gravitáte, puerília illíus ætátis, divina favénte grátia, declinans, adeo excelluit, ut jam inde monachórum pater vitæque anachoreticæ futurus instaurátor agnoscerétur. A paréntibus, genere ac virtúte claris, Lutétiam Parisiórum missus, tantum ibi in philosophíæ ac theologíæ stúdiis profecit, ut doctoris ac magistri munus in utraque facultate sit adeptus; nec multo post, ob egregias ipsíus virtútes, ecclésiæ Rheménsis canonicatu potítus.

[Lectio5]
Elapsis aliquot annis, cum sex aliis familiaribus mundo renuntians, sanctum Hugónem episcopum Gratianopolitánum adiit. Qui, causa eórum adventus cógnita, eosdemque intélligens esse quos eadem nocte véluti septem stellas ad suos pedes corruéntes in somnis viderat, montes suæ diœcesis asperrimos, quos Carthusiános appellant, illis concessit. Illuc Bruno cum sociis, ipso Hugone comitante, secédens, cum per aliquot annos eremiticam vitam egísset, ab Urbano secundo, qui ejusdem Brunónis discipulus fuerat, Romam accersitur. Ejus consílio ac doctrina Pontifex in tot illis Ecclésiæ calamitátibus, per aliquot annos usus est; donec Bruno, recusato Rhegiénsi archiepiscopatu, discedéndi facultátem obtinuit.

[Lectio6]
Igitur, solitúdinis amóre, eremum quamdam apud Squillácum in Calabriæ fínibus pétiit. Quo in loco, cum ipsum orántem Rogerius comes Calabriæ inter venándum, latrántibus ad illíus spelúncam cánibus, reperísset, sanctitáte viri permotus, illum ac socios fovére et cólere impense cœpit. Nec liberalitas sine præmio fuit; cum enim idem Rogerius Capuam obsidéret, eumque Sergius quidam excubiárum magister pródere statuísset, Bruno, adhuc in dicta erémo vivens, in somnis illi ómnia apériens, ab imminénti periculo cómitem liberávit. Tandem virtútibus ac meritis plenus, nec sanctitáte minus quam doctrinæ fama clarus, obdormívit in Dómino; sepultúsque est in monasterio sancti Stephani, ab ipso Rogerio constructo, ubi háctenus honorifice cólitur.

[Lectio94]
Bruno, Carthusiánæ religiónis institútor, Colóniæ Agrippínæ natus est. A puerítia, morum gravitáte et solitúdinis desidério prǽstitit. A paréntibus Lutétiam Parisiórum missus, tantum ibi in philosóphiæ ac theológiæ stúdiis profécit, ut doctóris et magístri munus in utráque facultáte sit adéptus; nec multo post, ob egrégias ejus virtútes ecclésiæ Rheménsis canonicátu potítus. Ordine Carthusianórum institúto, cum in eo per áliquot annos eremíticam vitam egísset, ab Urbáno secúndo, qui ejus discípulus fúerat, Romam accérsitur. Ejus consílio ac doctrína Póntifex, in tot illíus témporis calamitátibus, per áliquot annos usus est; donec vir Dei, recusáto Rhegiénsi archiepiscopátu, discedéndi facultáte accépta, erémum íterum pétiit, ubi, virtútibus ac méritis plenus, obdormívit in Dómino.
&teDeum