[Officium]
S. Januarii Episcopi et Sociorum Martyrum

[Rank]
;;Duplex;;3;;vide C3a-1
(sed rubrica 1617)
;;Semiduplex;;2.2;;vide C3a-1
(sed rubrica cisterciensis)
;;Commemoratio;;1;;vide C3a-1

[Rule]
vide C3a-1;
9 lectiones
Quorum Festum

[Name]
Januárii et Sociórum ejus

[Versum 1] (rubrica altovadensis)
@Commune/C3:Nocturn 2 Versum

[Lectio4]
Januarius, Benevénti epíscopus, Diocletiáno et Maximiáno in Christiános sæviéntibus, ad Timotheum Campaniæ præsidem ob christianæ fidei professiónem Nolam perducitur. Ibi, ejus constántia varie tentata, in ardentem fornacem conjéctus, ita illæsus evasit, ut ne vestiméntum aut capillum quidem flamma violáverit. Hinc præses, accénsus iracúndia, Mártyris corpus imperat usque eo dístrahi, quoad nervórum compages artuumque solvántur. Festus interea ejus diaconus et Desiderius lector, comprehénsi vinctique, una cum episcopo ante rhedam præsidis Puteleos pertrahúntur, et in eumdem carcerem, in quo Sosius Misenas et Próculus Puteolánus diáconus, Eutyches et Acutius láici, ad bestias damnati, detinebántur, simul conjiciúntur.

[Lectio5]
Postero die omnes in amphitheatro feris objecti sunt; quæ, naturalis oblitæ feritátis, ad Januarii pedes se prostravére. Id Timótheus mágicis cantiónibus tribuens, cum senténtiam cápitis in Christi Mártyres pronuntiásset, óculis repénte captus, orante mox beato Januario, lumen recepit; quo miraculo hóminum míllia fere quinque Christi fidem suscepérunt. Verum ingrátus judex, níhilo placatior factus beneficio, sed conversióne tantæ multitúdinis actus in rábiem; véritus maxime príncipum decreta, sanctum Episcopum cum sociis gládio pércuti jussit.

[Lectio6]
Horum córpora finítimæ urbes, pro suo quæque studio certum sibi patronum ex iis apud Deum adoptándi, sepelienda curarunt. Januarii corpus Neapolitani divino admónitu extulére; quod, primo Benevéntum, inde ad monastérium montis Vírginis, postremo Neapolim translátum et in majori ecclésia cónditum, multis miraculis cláruit. Sed illud in primis memorándum, quod erumpéntes olim e monte Vesuvio flammárum globos, nec vicínis modo sed longinquis étiam regiónibus vastitátis metum afferéntes, exstinxit. Præclárum illud quoque, quod ejus sanguis, qui in ampulla vitrea concretus asservátur, cum in conspéctu cápitis ejusdem Mártyris pónitur, admirándum in modum colliquefíeri et ebullire, perinde atque recens effúsus, ad hæc usque témpora cernitur.

[Lectio94]
Januárius, Benevénti epíscopus, Diocletiáno et Maximiáno in Christiános sæviéntibus, a Timótheo Campániæ prǽside ob christiánæ fídei professiónem frustra igne et equúleo tentátus est. Mox vinctus una cum Festo ejus diácono et Desidério lectóre, ante rhedam prǽsidis Putéolos pertráhitur, et póstero die cum sóciis, quibus adjécti sunt Sósius Misénas, Próculus Puteolánus diáconus, Eutyches et Acútius láici, béstiis obícitur. Verum, cum hæ innóxiæ illis fuíssent, et hóminum míllia fere quinque Christi fidem suscepíssent, actus in rábiem præses, sanctum Epíscopum cum sóciis gládio pércuti jussit. Horum córpora Christiáni sepeliénda curavérunt. Januárii corpus primo Benevéntum, inde ad monastérium montis Vírginis, postrémo in majóri ecclésia Neápolis cónditum, multis miráculis cláruit. Ejus sanguis, qui in ampúlla vítrea asservátur, cum in conspéctu cápitis ejúsdem Mártyris pónitur, admirándum in modum colliquefíeri et ebullíre ad hæc usque témpora cérnitur.
&teDeum

[Lectio7]
Léctio sancti Evangélii secúndum Matthǽum
!Matt 24:3-13
In illo témpore: Sedénte Jesu super montem Oliveti, accessérunt ad eum discípuli secréto dicéntes: Dic nobis quando hæc erunt? Et réliqua.
_
Homilía sancti Hilarii Epíscopi
!Comment. in Matth. cap. 25
Discipuli Dóminum intérrogant quando hæc fíerent, quodve signum et adventus sui et consummatiónis sæculi nóscerent. Et, quia tria hæc in unum quæsíta sunt, distinctis et témporis et intelligéntiæ significatiónibus separántur. Respondétur ígitur primum de civitátis occasu, et confirmántur veritáte doctrinæ, ne quis fallax ignorántibus posset obrépere; venturi enim erant étiam eórum témpore, qui se Christum essent nuncupatúri. Ut ígitur fides pestífero mendácio détrahi posset, admonítio præcessit.

[Lectio8]
Confírmat ígitur eos ad tolerántiam passiónum, fugæ, verberatiónis, intéritus et publici in eos odii propter nomen ejus. Atque his quidem vexatiónibus multi turbabúntur, et, tantis insurgéntibus malis scandalizabúntur, et usque in mutuum ódium excitabúntur. Et falsi prophetæ erunt (ut Nicolaus unus ex septem diacónibus fuit), multosque ementíta veritáte pervertent; et, abundante nequitia, caritas refrigéscet.

[Lectio9]
Sed usque in finem perseverántibus salus reserváta est; ac tum, per omnes orbis partes viris apostolicis dispersis, Evangélii véritas prædicábitur. Et, cum univérsis fúerit cognítio sacraménti cæléstis invecta, tum Jerúsalem occasus et finis incumbet; ut prædicatiónis fidem, et infidelium pœna et metus civitátis érutæ consequátur. Hæc ígitur in eam, ut fuerant prædicta, perfécta sunt; et, lapidatis, fugatis, peremptis Apóstolis, fame, bello, captivitáte consumpta est. Ac tum fuit digna non esse, cum, ejectis prædicatóribus Christi, indignam Dei prædicatióne se præbuit.
&teDeum

[Versum 2] (rubrica altovadensis)
@:Versum 1