[Officium]
S. Laurentii Justiniani Episcopi et Confessoris

[Rank]
;;Semiduplex;;2.2;;vide C4

[Rule]
vide C4;mtv
9 lectiones;

[Name]
Lauréntii

[Lectio4]
Laurentius, ex illustri Justinianorum familia Venetiis natus, eximiam vel puer morum gravitatem præ se tulit. Exacta inter pietatis officia adolescentia, ad castum verbi et animæ connubium a divina sapientia invitatus, de religiosæ vitæ instituto capessendo deliberare cœpit. Novæ ítaque militiæ clam proludens, præter alias corporis affuctationes, super nudos cubabat asseres, sedensque velut arbiter hinc inter sæculi blandimenta, paratasque a matre nuptias, illinc claustrales inter austeritates oculis in Christi patientis crucem conversis: Tu, inquit, es Domine spes mea: ibi posuisti certissimum refugium tuum; ad canonicorum sancti Georgii in Alga congregationem convolavit: ubi novis excogitatis cruciatibus acrius in seipsum, veluti in hostem infensissimum, instaurans bellum, nullam adeo sibi oblectationem indulgebat, ut ne in domesticum umquam hortum, nec in paternam quidem domum, nisi cum morienti matri extrema pietatis officia siccis oculis persolvit, exinde intraverit. Par erat obedientiæ, mansuetudinis, ac præcipue humilitatis studium, cum abjectissima quæque cœnobii munia sibi ultro desumeret, celeberrima per urbis loca, non tam victum quam ludibria emendicaret, illatasque contumelias ac calumnias immotus ac silens perferret; assiduæ præsertim orationis subsidio, qua sæpe per mentis excessum rapiebatur in Deum; tantoque cor ejus æstuabat ardore, ut nutantes étiam sodales ad perseverantiam ac Jesu Christi amórem inflammaret.

[Lectio5]
Ab Eugenio quarto patriæ episcopus designatus quem magna contentione honorem detrectaverat, majori gessit cum.laude. Nam consueta vivendi ratione nihil admodum immutata, paupertatem, quam semper coluerat, in mensa, supellectili ac lecto perpetuo retinuit. Modicam domi alebat familiam, quod grandem alteram sibi esse diceret, pauperes Christi significans. Quacumque adiretur hora, præsto omnibus erat, paterna omnes caritate allevabat, non renuens vel ære se alieno gravare, illorum ne inopiæ deesset. Rogatus qua spe id faceret? Domini mei, qui pro me dissolvere facile poterit, respondebat. Spem autem non confundere divina providentia submissis inopinato subsidiis jugiter declarabat. Plura virginum monasteria construxit, quas étiam ad perfectioris vitæ rationem sua vigilantia composuit. Matronis a sæculi pompis et ornatus vanitate revocandis, ecclesiasticæ disciplinæ ac moribus reformandis maximopere studuit; dignus sane qui ab eodem Eugenio gloria et decus præsulum coram cardinalibus vocaretur, et qui a Nicolao quinto ejus successore, translato e Gradensi civitate titulo, primus Venetiarum patriarcha renuntiaretur.

[Lectio6]
Lacrimarum dono insignitus, omnipotenti Deo placationis hostiam quotidie offerebat. Quod cum aliquando nocte Dominicæ Nativitatis perageret, Christum Jesum sub pulcherrimi infantis specie videre promeruit; tantumque in eo erat commissi gregis præsidium, ut cælitus aliquando acceptum fuerit, pontificis sui intercessione ac meritis stetisse rempublicam. Prophetiæ spiritu afflatus, plura humanæ cognitioni prorsus impervia prædixit: morbos ac dæmones suis precibus sæpe fugavit: libros étiam cælestem doctrinam ac pietatem spirantes, grammaticæ pene rudis, conscripsit. Denique cum lethalem incidisset in morbum, et commodiorem domestici lectum seni atque ægro pararent, aversatus ejusmodi delicias, tamquam a durissima morientis Domini sui cruce plus nimio abhorrentes, consueto in stramine se jussit deponi, et finem vitæ suæ adventare prænoscens, sublatis in cælum oculis: Venio, inquit, ad te, o bone Jesu; ac die octava Januarii obdormivit in Domino. Pretiosam ejus mortem testati sunt angelici concentus, a Carthusianis quibusdam monachis auditi, et sacrum cadaver per duos ultra menses inhumatum, suavi fragrans odore, et rubescente facie, integrum atque incorruptum, ac nova post mortem patrata miracula: quibus permotus Alexander octavus Pontifex Maximus eum sanctorum numero adscripsit. Innocentius vero duodecimus quintam Septembris diem qua vir sanctus ad pontificiam primo cathedram fuerat evectus, celebrando illius festo assignavit.

[Lectio94]
Lauréntius, ex illústri Justinianórum família Venétiis natus, miro affligéndi córporis stúdio ab adolescéntia cláruit, et, mundi illécebris paratísque a matre núptiis spretis, in congregatiónem canonicórum sancti Geórgii in Alga recéptus est. Ab Eugénio quarto pátriæ epíscopus renuntiátus, consuéta vivéndi forma nihil ádmodum immutáta, páuperum necessitátes subleváre, étiam ære se aliéno gravans, nunquam déstitit, divínæ fidens providéntiæ, quæ inopinátis subsídiis illi semper ádfuit. Plura vírginum monastéria excitávit, vel ad perfectióris vitæ normas compósuit. Christiánæ humilitátis exémplar exímium, ecclesiásticæ disciplínæ ac móribus reformándis maximópere stúduit, dignus, qui a summis Pontifícibus glória prǽsulum vocarétur, et primus Venetiárum patriárcha, e Gradénsi civitáte transláto título, renuntiarétur. Lacrimárum, prophetíæ, et curatiónum dono insígnis, libros étiam cælésti doctrína ac pietáte conspícuos, grammáticæ pene rudis, conscrípsit. Obdormívit in Dómino die octáva januárii. Ejus vero festum hac die recólitur, qua vir Dei ad episcopálem cáthedram evéctus est.
&teDeum