[Officium]
S. Franciscæ Romanæ Viduæ
(sed rubrica monastica)
S. Franciscæ Romanæ Viduæ O. N.

[Rank]
;;Duplex;;3;;vide C7a
(sed rubrica monastica)
;;Simplex;;1.1;;vide C7a

[Rule]
vide C7a;
9 lectiones;

[Oratio]
Deus, qui beátam Francíscam fámulam tuam, inter cétera grátiæ tuæ dona, familiári Angeli consuetúdine decorásti: concéde, quǽsumus; ut, intercessiónis ejus auxílio, Angelórum consórtium cónsequi mereámur.
$Per Dominum

[Invit]
Laudémus Deum nostrum, * In confessióne beátæ Francíscæ.

[Lectio1] (rubrica innovata)
@Commune/C7a:Lectio1

[Lectio4]
Francisca nobilis matrona Romana, ab ineunte ætate illustria dedit virtutum exempla: etenim pueriles ludos et illecebras mundi respuens, solitudine et oratione magnopere delectabatur. Undecim annos nata, virginitatem suam Deo consecrare, et monasterium ingredi proposuit: parentum tamen voluntati humiliter obtemperans, Laurentio de Pontianis, juveni æque diviti ac nobili nupsit. In matrimonio arctioris vitæ propositum, quantum licuit, semper retinuit: a spectaculis, conviviis, aliisque hujusmodi oblectamentis abhorrens, lanea ac vulgari veste utens, et quidquid a domesticis curis supererat temporis, orationi aut proximorum utilitati tribuens: in id vero maxima sollicitudine incumbens, ut matronas Romanas a pompis sæculi et ornatus vanitate revocaret. Quapropter domum Oblatarum, sub regula sancti Benedicti, congregationis Montis Oliveti, adhuc viro alligata, in Urbe instituit. Viri exsilium, bonorum jacturam, ac universæ domus mœrorem non modo constantissime toleravit: sed gratias agens cum beato Job, illud frequenter usurpabat: Dominus dedit, Dominus abstulit: sit nomen Domini benedictum.

[Lectio5]
Viro defuncto, ad prædictam Oblatarum domum convolans, nudis pedibus, fune ad collum alligato, humi prostrata, multis cum lacrimis earum numero adscribi suppliciter postulavit. Voti compos facta, licet esset omnium mater, non alio tamen quam ancillæ, vilissimæque feminæ, et immunditiæ vasculi titulo gloriabatur. Quam vilem sui existimationem et verbo declaravit et exemplo: sæpe enim e suburbana vinea revertens, et lignorum fascem proprio capiti impositum deferens, vel eisdem onustum agens per Urbem asellum, pauperibus subveniebat, in quos étiam largas eleemosynas erogabat: ægrotantesque in xenodochiis visitans, non corporali tantum cibo, sed salutaribus monitis recreabat. Corpus suum vigiliis, jejuniis, cilicio, ferreo cingulo, crebrisque flagellis in servitutem redigere jugiter satagebat. Cibum illi semel in die herbæ et legumina, aqua potum præbuit. Hos tamen corporis cruciatus aliquando confessarii mandato, a cujus ore nutuque pendebat, modice temperavit.

[Lectio6]
Divina mysteria, præsertim vero Christi Domini passionem, tanto mentis ardore, tantaque lacrimarum vi contemplabatur, ut præ doloris magnitudine pene confici videretur. Sæpe étiam cum oraret, maxime sumpto sanctissimæ Eucharistiæ sacramento, spiritu in Deum elevata, ac cælestium contemplatione rapta, immobilis permanebat. Quapropter humani generis hostis variis eam contumeliis ac verberibus a proposito dimovere conabatur: quem tamen illa imperterrita semper elusit; Angeli præsertim præsidio, cujus familiari consuetudine gloriosum de eo triumphum reportavit. Gratia curationum et prophetiæ dono enituit, quo et futura prædixit, et cordium secreta penetravit. Non semel aquæ, vel per rivum decurrentes, vel e cælo labentes, intactam prorsus, dum Deo vacaret, reliquerunt. Modica panis fragmenta, quæ vix tribus sororibus reficiendis fuíssent satis, sic ejus precibus Dominus multiplicavit, ut quindecim inde exsaturatis, tantum superfuerit, ut canistrum impleverit: et aliquando earumdem sororum, extra Urbem mense Januario ligna parantium, sitim recentis uvæ racemis ex vitæ in arbore pendentibus mirabiliter obtentis, abunde expleverit. Denique meritis et miraculis clara, migravit ad Dominum, anno ætatis suæ quinquagesimo sexto. Quam Paulus quintus Pontifex Maximus in Sanctorum numerum retulit.

[Lectio94]
Francísca, nóbilis matróna Romána, úndecim annos nata, virginitátem suam Deo consecráre et monastérium íngredi státuit; sed paréntum voluntáti obédiens, Lauréntio de Pontiánis, júveni díviti æque ac nóbili, nupsit. In matrimónio arctióris vitæ propósitum, quantum lícuit, semper retínuit, patiéntia in advérsis semper mirábilis. Ut vero matrónas Románas a pompis sǽculi et ornátus vanitáte revocáret, domum Oblatárum, sub régula sancti Benedícti congregatiónis Montis Olivéti, in Urbe instítuit; eóque, defúncto viro, cónvolans, supplíciter eárum número adscríbi postulávit. Voti compos facta, licet esset ómnium mater, título ancíllæ et vilíssimæ féminæ gloriabátur. Diáboli astus numquam quiescéntis semper elúsit et, sui Angeli præsídio, gloriósum de eo triúmphum rétulit. Méritis et miráculis insígnis, migrávit ad Dóminum, anno ætátis suæ quadragésimo sexto: quam Paulus quintus Póntifex máximus catálogo Sanctórum adscrípsit.
&teDeum