[Officium] Hl. Franziska von Rom, Witwe [Oratio] O Gott, der du deine heilige Dienerin Franziska unter anderen Gaben deiner Huld durch einen vertraulichen Umgang mit dem Engel ausgezeichnet hast, verleihe uns, wir bitten dich, die Gnade, daß wir mit Hilfe ihrer Fürsprache würdig werden, zur Gemeinschaft mit den Engeln zu gelangen. $Per Dominum [Invit] Laudemus Deum nostrum, * In confessione beatae Franciscae [Lectio4] Franziska, eine vornehme römische Frau, zeigte von Beginn des Lebens an ausgezeichnete Muster von Tugenden; denn sie verabscheute kindische Spiele und die Lockungen der Welt und hatte große Freude an der Einsamkeit und am Gebete. Als sie elf Jahre alt war, beschloss sie, Gott ihre Jungfräulichkeit zu weihen und in ein Kloster zu gehen; doch um sich dem Willen der Eltern zu fügen, heiratete sie Lorenz von Pontiano, einen gleich reichen wie vornehmen Jüngling. In der Ehe behielt sie die beschlossene strengere Lebensweise, soweit es möglich war, stets bei; sie mied Schaustellungen, Gelage und andere Vergnügungen derselben Art, trug ein wollenes und einfaches Kleid, und was sie an Zeit von ihren häuslichen Besorgungen übrig behielt, widmete sie dem Gebete oder dem Dienste des Nächsten; mit der größten Sorgfalt war sie darauf bedacht, die römischen Frauen von der weltlichen Pracht und von der Eitelkeit der Kleidung abzubringen. Daher gründete sie in der Stadt das Haus der Oblaten unter der Regel des heiligen Benedikt im Anschluss an den Zweig der Olivetaner, noch bei Lebzeiten ihres Mannes. Die Verbannung des Mannes, den Verlust alles Eigentums und die traurige Lage des ganzen Hauses ertrug sie nicht bloß mit größter Standhaftigkeit, sondern mit dem heiligen Job dankend, hatte sie oft sein Wort im Munde: „Der Herr hat es gegeben, der Herr hat es genommen; es sei die Majestät des Herrn gepriesen.“ [Lectio5] Viro defuncto, ad praedictam Oblatarum domum convolans, nudis pedibus, fune ad collum alligato, humi prostrata, multis cum lacrimis earum numero adscribi suppliciter postulavit. Voti compos facta, licet esset omnium mater, non alio tamen quam ancillae, vilissimaeque feminae, et immunditiae vasculi titulo gloriabatur. Quam vilem sui existimationem et verbo declaravit et exemplo: saepe enim e suburbana vinea revertens, et lignorum fascem proprio capiti impositum deferens, vel eisdem onustum agens per Urbem asellum, pauperibus subveniebat, in quos etiam largas eleemosynas erogabat: aegrotantesque in xenodochiis visitans, non corporali tantum cibo, sed salutaribus monitis recreabat. Corpus suum vigiliis, jejuniis, cilicio, ferreo cingulo, crebrisque flagellis in servitutem redigere jugiter satagebat. Cibum illi semel in die herbae et legumina, aqua potum praebuit. Hos tamen corporis cruciatus aliquando confessarii mandato, a cujus ore nutuque pendebat, modice temperavit. [Lectio6] Divina mysteria, praesertim vero Christi Domini passionem, tanto mentis ardore, tantaque lacrimarum vi contemplabatur, ut prae doloris magnitudine pene confici videretur. Saepe etiam cum oraret, maxime sumpto sanctissimae Eucharistiae sacramento, spiritu in Deum elevata, ac caelestium contemplatione rapta, immobilis permanebat. Quapropter humani generis hostis variis eam contumeliis ac verberibus a proposito dimovere conabatur: quem tamen illa imperterrita semper elusit; Angeli praesertim praesidio, cujus familiari consuetudine gloriosum de eo triumphum reportavit. Gratia curationum et prophetiae dono enituit, quo et futura praedixit, et cordium secreta penetravit. Non semel aquae, vel per rivum decurrentes, vel e caelo labentes, intactam prorsus, dum Deo vacaret, reliquerunt. Modica panis fragmenta, quae vix tribus sororibus reficiendis fuissent satis, sic ejus precibus Dominus multiplicavit, ut quindecim inde exsaturatis, tantum superfuerit, ut canistrum impleverit: et aliquando earumdem sororum, extra Urbem mense Januario ligna parantium, sitim recentis uvae racemis ex vitae in arbore pendentibus mirabiliter obtentis, abunde expleverit. Denique meritis et miraculis clara, migravit ad Dominum, anno aetatis suae quinquagesimo sexto. Quam Paulus quintus Pontifex Maximus in Sanctorum numerum retulit. [Lectio94] Francísca, nóbilis matróna Romána, úndecim annos nata, virginitátem suam Deo consecráre et monastérium íngredi státuit; sed paréntum voluntáti obédiens, Lauréntio de Pontiánis, júveni díviti æque ac nóbili, nupsit. In matrimónio arctióris vitæ propósitum, quantum lícuit, semper retínuit, patiéntia in advérsis semper mirábilis. Ut vero matrónas Románas a pompis sæculi et ornátus vanitáte revocáret, domum Oblatárum, sub régula sancti Benedícti congregatiónis Montis Olivéti, in Urbe instítuit; eóque, defúncto viro, cónvolans, supplíciter eárum número adscríbi postulávit. Voti compos facta, licet esset ómnium mater, título ancíllæ et vilíssimæ féminæ gloriabátur. Diáboli astus numquam quiescéntis semper elúsit et, sui Angeli præsídio, gloriósum de eo triúmphum rétulit. Méritis et miráculis insígnis, migrávit ad Dóminum, anno ætátis suæ quadragésimo sexto: quam Paulus quintus Póntifex máximus catálogo Sanctórum adscrípsit. &teDeum